6 de febreiro de 2018

NUNO EANES

NUNO EANES CÉRZEO

Agora me quer'eu ja espedir
da terra, e das gentes que i son,
u mi Deus tanto de pesar mostrou,
e esforçar mui ben meu coraçón,
e ar pensar de m'ir alhur guarir.
E a Deus gradesco porque m'én vou.

Ca a meu grad', u m'eu d'aquí partir,
con seus desejos non me veerán
chorar, nen ir triste, por ben que eu
nunca presesse; nen me poderán
dizer que eu torto fac'en fogir
d'aquí u me Deus tanto pesar deu.

Pero das terras averei soidade
de que m'or'hei a partir despagado;
e sempr'i tornará o meu cuidado
por quanto ben vi eu en elas ja;
ca ja por al nunca me veerá
nulh'home ir triste nen desconortado.

E ben digades, pois m'én vou, verdade,
se eu das gentes, algún sabor havía,
ou das terras en que eu guarecía.
Por aquest'era tod', e non por al;
mais ora ja nunca me será mal
por me partir d'elas e m'ir mia vía.


Ca sei de mí
quanto sofrí
e encobrí
en esta terra de pesar.
Como perdí
e despendí,
vivend'aquí,
meus días, posso-m'én queixar.
E cuidarei,
e pensarei
quant'aguardei
o ben que nunca pud'achar.
Esforçar-m'-ei,
e prenderei
como guarrei
conselh'agora', a meu cuidar.

Pesar
d'achar
logar
provar
quer'eu, veer se poderei.
O sén
d'alguén,
ou ren
de ben
me valha, se o en mí hei.

Valer
poder,
saber
dizer
ben me possa, que eu d'ir hei.
D'haver
poder,
prazer
prender
poss'eu, pois esto cobrarei.

Assí querrei
buscar
viver
outra vida que provarei,
e meu descord'acabarei.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.