22 de marzo de 2018

Unha cidade flotante VII

Xulio Verne
Unha cidade flotante VII

-Amigo -díxenlle-, aínda que a saída do Great-Eastern está anunciada para mañá, é imposible que en vinte e catro horas estean concluídos estes preparativos. Cando vos parece que poderemos saír de Liverpool?
Acerca deste punto, o personaxe a quen me dirixía non estaba máis decatado que eu. Deixoume só. Entón resolvín visitar todos os recunchos daquel inmenso formigueiro, e empecei o meu paseo, como un viaxeiro curioso nunha cidade descoñecida.
Un lodo negro, ese lodo británico que se pega ao empedrado das cidades inglesas, cubría a cuberta. Noxentos regatos serpenteaban por todos lados. Parecía que me achaba nun dos peores puntos do Uper-Thames-Street de Londres. Adiantei, rozando os camarotes que se prolongaban cara á popa. Entre estes e as bordas, a ambos os dous lados do buque, se delineaban dúas anchas rúas ou, por mellor dicir, dous arrabaldos, ocupados por unha multitude compacta. Así cheguei ao centro mesmo do buque, entre os dous tambores, reunidos por un dobre sistema de pasarelas.
Alí abríase o antro destinado a conter os órganos da máquina de rodas, e puiden ver aquel admirable artificio de locomoción. Uns cincuenta traballadores estaban repartidos nos ocos do metálico edificio, uns enganchados aos longos émbolos inclinados segundo diversos ángulos, outros pendurados das bielas; estes axustando o excéntrico, aquilo asegurando con enormes chaves os coxinetes para os muñóns. O tronco de metal, que descendía lentamente pola escotilla, era unha nova árbore motora
destinada a transmitir ás rodas o movemento das bielas. Daquel abismo saía un ruído continuo, mestura de sons agres e discordantes.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.