Inicio de OCTAVIO O INVASOR

OCTAVIO, O INVASOR
Ana María Shua


Estaba preparado para a violencia aterradora da luz e o son, pero non para a presión, a brutal presión da atmosfera sumada á gravidade terrestre, exercéndose sobre ese corpo tan distinto do seu, cuxas reaccións non aprendera aínda a controlar. Un corpo descoñecido nun mundo descoñecido. Agora, cando despois da dor e da angustia da pasaxe, esperaba atopar algunha forma de alivio, todo o horror da situación facíaselle presente.
Só as penosas sensacións da transmigración podían compararse ao que acababa de pasar, pero despois daquela experiencia tivera uns meses de descanso, case podería dicirse de convalecencia, nunha escuridade cálida onde os sons e a luz chegan moi amortecidos e o líquido no que flotaba
atenuaba a gravidade do planeta. Sentiu frío, sentiu un malestar profundo, sentiu transportado dun lado a outro, sentiu que o seu corpo necesitaba desesperadamente osíxeno, pero como e onde obtelo? Un alarido escapóuselle da boca, e soubo que algo se expandía no seu interior, un enxeñoso mecanismo automático que lle permitiría utilizar o osíxeno do aire para sobrevivir.
- Home - dixo a partera -. Un varoncito san e fermoso, señora.
- Como o vai a chamar? - dixo o obstetra.
- Octavio - contestou a muller, esgotada polo esforzo e colmada desa pura felicidade física que só pode proporcionar a interrupción brusca da dor.

Octavio descubriu, como unha circunstancia máis do horror no que se atopaba inmerso, que era incapaz de organizar en percepción as súas sensacións: debía haber voces humanas, pero non podía distinguilas na masa indiferenciada de sons que o asfixiaba, outra vez sentiu transportado, algo ou alguén o tocaba e movía partes do seu corpo, a luz danábao. De súpeto alzárono polo aire para depositalo sobre algo morno e brando. Deixou de aullar: desde o interior dese lugar cálido proviña, amortecido, o ritmo compasado, tranquilizador, que ouvira durante a súa convalecente espera. O terror diminuíu. Comezou a sentirse inexplicablemente seguro, en paz. Alí estaba por fin, formando parte das avanzadas, neste novo intento de invasión que, esta vez, non fracasaría. Tiña o deber de sentirse orgulloso, pero o cansazo loitou contra o orgullo até vencelo: sobre o peito da femia terrestre que cría ser a súa nai quedou, por primeira vez neste mundo, profundamente durmido.

Espertou un tempo despois. Sentía máis lúcido e comprendía que ningunha preparación previa podería ser suficiente para responder coherentemente ás brutais esixencias dese corpo que habitaba e que só agora, a partir do nacemento, impúñanse en toda a súa crueza. Era Iógico que a ransmigración
non se tentou en especímenes adultos: o brusco cambio de conduta, a repentina torpeza no manexo do seu corpo, fosen inmediatamente detectados polo inimigo.

...