Unha cidade flotante XXX

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXX

O mar que nos separaba da costa tiña unha cor verde sucio, coma se fose unha táboa manchada irregularmente de sulfato de cobre. O vento seguía refrescando, algunhas néboas revoloteaban, como masas de po, bricks e goletas numerosas trataban de afastarse da costa; os steamers pasaban chuspindo fume negruzco, pero o Great-Eastern, aínda que non ía animado de gran velocidade, deixábaos atrasados, sen traballo.
Pronto, tivemos á vista a Locen’s Town, puertecillo de arribada, diante do cal manobraba unha escuadrilla de pescadores. Todo buque, veña de América ou dos mares do Sur, sexa de vapor ou de vela, de guerra ou mercante, solta alí, ao pasar de longo, o seu valija de correspondencia. Un tren correo, sempre disposto, lévaa en poucas horas a Dublin. Alí, un paquebote, sempre fumarento, steamer de puro sangue, máquina polos seus catro costados, verdadeira chea de rodas que asuca as ondas: non menos útil que o Gladiador ou A Filla do Aire, toma estas cartas, e atravesando o estreito con velocidade de 18 millas por hora, deposítaas en Liverpool. A correspondencia adianta así nun día aos correos transatlánticos máis lixeiros.
O Great-Eastern, a iso das nove, subiu ao Leste-Nordés. Acababa eu de chegar á cuberta cando se achegou a min o capitán Macelwin, acompañado dun amigo seu, de seis pés de estatura e de barba loura e longos mostachos que, perdidos en poboadas patillas, segundo a moda, deixaban a barba ao descuberto. O tipo daquel bo mozo era o do oficial inglés; levaba a cabeza alta pero sen violencia; a súa mirada era serena, e o seu paso solto e distinguido; presentaba todos os síntomas dese valor tan raro que pode chamarse «valor sen furia». Respecto da súa profesión, non me enganou.
-Preséntovos ao meu amigo Arquibaldo Corsican, capitán, como eu, no 22 de liña do exército da India.