Unha cidade flotante XXXIV

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXXIV

Tomado o lunch, poboáronse outra vez as toldillas. Os coñecidos saudábanse ao paso, como os paseantes de Hyde Park. Os nenos saltaban, corrían, xogaban cos seus aros e balóns, coma se estivesen sobre a area nas Tullerías. Case todos os homes fumaban paseando. As señoras charlaban, sentadas en cadeiras de tesoira. As ayas e aias coidaban dos nenos. Algúns americanos panzudos se columpiaban en cadeiras de brazos de balancín. Os oficiais do buque ían e viñan, uns observando a agulla, outros respondendo ás preguntas, algunhas farto inocentes ou ridículas, dos viaxeiros. Entre os resoplidos da brisa oíanse os ecos dun órgano colocado no salón de popa e os de dous ou tres pianos de «Pleyel» que nos salóns -baixos facíanse unha competencia lamentable.
A iso das tres, resoaron estrepitosas voces de triunfo, e os viaxeiros cubriron as toldillas. O Great-Eastern pasaba a dous cables dun paquebote ao que adiantara.
Era o Dropontis, con rumbo a Nova York, que saudou ao xigante dos mares, a quen este contestaba.
Ás catro e media aínda se divisaba terra, a tres millas a estribor. Apenas nos permitía vela a escuridade dun chuvasco repqntino. Pronto apareceu unha luz. Era o faro de Fastenet, colocado nun picacho illado. Non tardou en pechar a noite, durante a cal debiamos dobrar o cabo Clear, última punta adiantada da costa de Irlanda.