Na antiga India dos deuses, moitos séculos antes do advenimiento de Gotama Buda o excelso, sucedeu que os brahmans unxieron a un novo rei. Este novo monarca gozou da confianza e os ensinos de dous sabios homes que lle ensinaron a purificarse mediante o xaxún, a someter á vontade os impulsos tormentosos do seu sangue e a preparar a súa mente para o entendemento do Todo e Un.
En efecto, por esta época estalaran entre os brahmans ardorosas polémicas sobre os atributos dos deuses, sobre as relacións dunhas divindades con outras e sobre as destas co Todo e Un. Algúns pensadores empezaban a negar a existencia de múltiples divindades, e postulaban que os nomes destas non eran máis que denominacións dos aspectos sensibles do Un invisible. Outros negaban con apasionamiento estas doutrinas e aferrábanse a as vellas divindades, os seus nomes e as súas imaxes; eles precisamente non crían que o Todo e Un fose un ser concreto, senón só un nome aplicado ao conxunto de todas as divindades. De maneira similar, para uns as palabras sacras dos himnos eran creacións temporais, e por conseguinte mudables, mentres outros as tiñan por primixenias e a única cousa autenticamente inmutable.
Nestes aspectos do coñecemento do sacro, manifestaban o afán de chegar a coñecer as verdades últimas, e por iso dubidaban e discutían sen descanso de que fose o Espírito mesmo, ou só o seu
nome, outros rexeitaban esta distinción entre o Espírito e a palabra, considerando que o ser e a súa imaxe eran entidades inseparables. Case dous mil anos máis tarde os mellores enxeños da Idade Media occidental discutirían case exactamente os mesmos puntos.
E aquende como allende houbo pensadores serios e loitadores desinteresados, pero tamén houbo prebendados desprovistos de espírito e de caridade a quen preocupaba unicamente que tales discusións non redundasen no desprestixio do culto ou do templo, nin que a liberdade de pensamento
ou de discusión sobre a natureza das divindades fose minguar, por ventura, o poderío nin as rendas da caste sacerdotal. O que eles querían era seguir vivindo como parásitos do pobo; cando o fillo ou a
vaca dalgún caían enfermos, os sacerdotes metíanselle en casa durante semanas e chupábanlle toda a facenda en forma de ofrendas e de sacrificios.
E tamén aqueles dous brahmans de cuxos ensinos gozaba o rei, sempre ávido de saber, estaban rifados en canto ás verdades últimas. Pero como ambos tiñan fama de gran sabedoría, o rei, entristecido por tal desavinza, adoitaba dicirse: «Se nin sequera estes dous sabios conseguen porse de acordo en cando á verdade, como poderei coñecela nunca eu, co meu fraco entendemento? Non dubido de que debe existir unha verdade única e indivisible, pero témome que nin sequera os brahmans poidan chegar a coñecela con seguridade».
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.