As novelas decimononicas sobre o Imperio Romano esfórzanse en reconstruír a epoca dos Cesar e apenas conseguen revelar as preferencias e gustos do século XIX. Sucede que os consules, os senadores e os emperadores non poden disimular o acento dos faladoiros parisienses, por moito que se esforce o escritor. Isto non debe deixar apuntarse como un reproche senón mais ben como unha fatalidade que convén saber antes da lectura.
Algo parecido sucede cos libros para mozos. Escritos desde un mundo diferente, adoitan referir historias que soan falsas, protagonizadas por seres afastados e incomprensibles. Ante a súa propia creación, os autores adoitan afectar unha especie de perplexa benevolencia, a mesma que se usa na descripcion dos costumes dos salvaxes.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.